Όταν μπήκε Ελεγκτής – Από την Αγωνία στην Ανατροπή

Σε κανέναν δεν αρέσει το να μπει ελεγκτής στη συγκοινωνία, ακόμα και όταν έχουμε εισιτήριο – μπορεί να μην έχει χτυπηθεί καλά, να έχει λήξει, ή και να μην το βρίσκουμε. Εντούτοις, την ημέρα που με έπιασε ελεγκτής στο λεωφορείο, χωρίς εισιτήριο, η κατάληξη ήταν πολύ διαφορετική απ' ότι περίμενα.

Ανάμεσα στις συνήθεις ιστορίες του Σαββάτου, η συγκεκριμένη είναι μια σπάνια εξαίρεση, καθώς δεν έχει σχέση με τους υπολογιστές, το Internet, και την τεχνολογία.

Είτε σας άρεσε αυτή η αλλαγή, είτε σας ξενίσε και θέλετε αποκλειστικά ιστορίες πληροφορικής, γράψτε μας τη γνώμη σας στα σχόλια.

Digital Living

Την περίοδο 2003-2004 εργαζόμουν σαν συντάκτης στο Digital Living, ένα περιοδικό για συστήματα Hi-Fi και Home Cinema, στο οποίο βρέθηκα από το ξεκίνημά του, και το οποίο δεν έμελλε να κλείσει δύο χρόνια στην αγορά.

Ήμουν 21 χρονών, ήταν η πρώτη μου δουλειά πλήρους απασχόλησης, και ήταν άθλια από κάθε άποψη.

Ο μισθός ήταν της πείνας. Το πρώτο τρίμηνο, που ήταν υποτίθεται δοκιμαστικό, δούλευα για 460 ευρώ το μήνα, εν έτη 2003, τότε που ακόμη δεν γνωρίζαμε με ποια “ι” γράφεται η κρίση, ούτε είχε πει ποτέ κανείς τη λέξη “Τρόικα”.

Το ωράριο, ολόκληρη την εβδομάδα που κλείναμε τεύχος από 8ωρο γινόταν 12ωρο, καμιά φορά και με Σάββατα – με απλήρωτες υπερωρίες, φυσικά. Τέλος, ολόκληρο το περιοδικό το βγάζαμε μόνο δύο άτομα, γράφοντας 40-50.000 λέξεις το μήνα έκαστος.

Το μόνο θετικό που είχε εκείνη η δουλειά ήταν πως χρειαζόμουν ένα μόνο λεωφορείο από το σπίτι που έμενα στο Παλαιό Φάληρο, που έπαιρνε γύρω στα 15 λεπτά όταν δεν είχε κίνηση η Λεωφόρος Συγγρού – και γύρω στο τρίωρο, όταν είχε.

Ο Τσάμπας ζει

Λίγο που ο μισθός ήταν αίσχος, λίγο που είχαμε οικογενειακώς οικονομικά προβλήματα εκείνον τον καιρό, ήταν μια περίοδος μεγάλης προσωπικής μιζέριας, η οποία αναμενόμενα επεκτεινόταν και στα εισιτήρια της συγκοινωνίας.

Σε μια παράλογη προσπάθεια να εξοικονομήσω χρήματα, η οποία έφτανε στα όρια της εμμονής, είχα παρατηρήσει πως στο Β2 που έπαιρνα από και προς τη δουλειά έμπαινε εξαιρετικά σπάνια ελεγκτής, λιγότερο από μια φορά το δίμηνο.

Παρ' ότι είχα εγκαταλείψει τις σπουδές μου, δικαιούμουν και έβγαζα ακόμα φοιτητικό πάσο. Δεν είχε βγει ακόμα το ενιαίο εισιτήριο, και το φοιτητικό εισιτήριο του λεωφορείου κόστιζε 20 λεπτά.

Επιπλέον, το πρόστιμο αν είχες πάσο ήταν επίσης φοιτητικό, και στο λεωφορείο ήταν 40 φορές η τιμή του εισιτηρίου, με άλλα λόγια 8 ευρώ.

Υπ' όψιν πως τότε απείχαμε τουλάχιστον 5-6 χρόνια από το κίνημα “Δεν πληρώνω”, τους τραμπούκους ελεγκτές που καλούν την αστυνομία, κι εκείνο το παλικάρι που πήδηξε από το τρόλεϊ εν κινήσει και σκοτώθηκε επειδή δεν είχε χτυπήσει εισιτήριο.

Είχα σκεφτεί λοιπόν πως αν δεν χτυπούσα ποτέ εισιτήριο πηγαίνοντας και ερχόμενος από τη δουλειά, σε 20 εργάσιμες ημέρες θα είχα κάνει “απόσβεση”.

θα είχα εξοικονομήσει αρκετά χρήματα ώστε, ακόμη και όταν θα με έπιαναν αργότερα, πάλι κερδισμένος θα έβγαινα. Με το ιλιγγιώδες ποσόν των 0.40 ευρώ την ημέρα.

Ο έλεγχος

Ίσως επειδή ήταν Ιούλιος όταν έπαψα να χτυπάω εισιτήρια, είτε επειδή ο ΟΑΣΑ δεν έκανε αρκετά συχνά ελέγχους, τουλάχιστον στη συγκεκριμένη γραμμή, το σύστημα λειτούργησε απροσδόκητα καλά.

Για τέσσερις περίπου μήνες κυκλοφορούσα τζάμπα, αν και κάθε μέρα, σε κάθε στάση, είχα μια αγωνία στα όρια της παράνοιας, μήπως ανάμεσα στα άτομα που ανέβαιναν βρισκόταν και κάποιος ελεγκτής.

Την ημέρα που μπήκε τελικά ο ελεγκτής, καθόμουν στο πίσω μέρος του λεωφορείου, δίπλα σε μια κοπελίτσα που ήταν πάνω-κάτω στην ηλικία μου.

Όταν έφτασε σε εμάς ο ελεγκτής, αποδείχτηκε πως ούτε η κοπέλα είχε χτυπήσει εισιτήριο, ήμασταν κανονική γαλαρία τσαμπατζήδων.

Η αλήθεια είναι πως ενώ κάθε μέρα είχα το άγχος μήπως έμπαινε ελεγκτής, εκείνη τη φορά που όντως μπήκε, χαλάρωσα.

Του είπα πως δεν έχω εισιτήριο, έβγαλα το πορτοφόλι, του έδωσα το δεκάευρο που είχα πάντοτε μαζί μου για τέτοιες περιπτώσεις, και περίμενα με το πορτοφόλι ανοιχτό για να μου δώσει τα δύο ευρώ ρέστα, και την απόδειξη από το πρόστιμο.

Η ανατροπή

Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ξέρω γιατί συνέβη αυτό που συνέβη στη συνέχεια.

Ίσως ο ελεγκτής να μπερδεύτηκε επειδή ήταν και η κοπέλα δίπλα μου που δεν είχε εισιτήριο. Ίσως έφταιγε που την ώρα της συναλλαγής, είχαμε φτάσει σε μια στάση, και μας κατέβασε. Ίσως να είχε κάνει πολλούς ελέγχους από το πρωί, και κάπου να αποσυντονίστηκε.  Ίσως να είχε ο άνθρωπος προβλήματα με τη γυναίκα του, ξέρω ‘γω?

Ότι κι αν ήταν, αυτό που συνέβη ήταν πως, αφότου κατεβήκαμε από το λεωφορείο, το μυαλό του ελεγκτή κάπου κόλλησε, και νόμιζε πως του είδα δώσει εικοσάευρο.

Και από το δεκάευρο που του έδωσα, μαζί με την απόδειξη, μου επέστρεψε ρέστα 12 ευρώ.

Χρειάστηκε όλη η δύναμη της θέλησής μου για να μην γελάσω, τουλάχιστον μέχρι να έρθει το επόμενο λεωφορείο και να επιβιβαστούν ο ελεγκτής και ο συνάδελφός του.

Όταν ανέβηκαν, όμως, όλη η Συγγρού με άκουσε να γελάω.

Τα λάθη του παρελθόντος

Μετά από εκείνο το περιστατικό, άρχισα να χτυπάω εισιτήριο κάθε φορά στη συγκοινωνία. Γιατί, και ήταν ασήμαντη η οικονομία που έκανα εις βάρος των άλλων επιβατών, και δεν άξιζε το άγχος του να μην μπει ελεγκτής σε κάθε στάση.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ενώ υπάρχουν κάποιοι ελεγκτές σήμερα που είναι αδίκως τραμπούκοι, υπάρχουν και κάποιοι που καταλήγουν να πυροβοληθούν την ώρα του καθήκοντος, μόνο και μόνο γιατί έκαναν τη δουλειά τους…

Όπως και νά ‘χει, πάντως, δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που ο ΟΑΣΑ πρακτικά με πλήρωσε επειδή χρησιμοποιούσα τζάμπα τα λεωφορεία του για μήνες…

Οι νεότερες ιστορίες του PCsteps

Tα μέλη του newsletter του PCsteps έλαβαν την παραπάνω ιστορία στις 7 Αυγούστου 2014.

Ως προνομιούχο μέλος του PCsteps θα λαμβάνετε φρέσκιες τις νεότερες ιστορίες, καθώς επίσης και “μυστικά” tips και συμβουλές, ανακοινώσεις διαγωνισμών, ευκαιρίες στο χώρο της τεχνολογίας και άλλα πολλά!

Το μόνο που έχετε να κάνετε, είναι να συμπληρώσετε το email σας στην παρακάτω φόρμα.

Θα τα πούμε μέσα!