Σπασμένα Προγράμματα και Windows: Τα Πρόστιμα – Ιστορίες Υπολογιστών

Πολλοί χρήστες αντιμετωπίζουν τα σπασμένα προγράμματα στον υπολογιστή τους όπως την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους: μια νομοθεσία που απλά την αγνοούν. Όταν όμως το ΣΔΟΕ εντοπίσει σπασμένα προγράμματα ή Windows σε έναν υπολογιστή, τα πρόστιμα είναι ιδιαίτερα υψηλά. Διαβάστε την ιστορία μιας εφόδου του ΣΔΟΕ, όπως την έζησα.

Η απόγνωση

Το Νοέμβριο του 2009 παραιτήθηκα από την εργασία μου ως τεχνικός υπολογιστών. Ο βασικός λόγος ήταν η φοβία μου με τις μηχανές.

Το επόμενο διάστημα, με έναν συνέταιρο από την Κάρυστο Ευβοίας, επιχειρήσαμε να ξεκινήσουμε μια δική μας επιχείρηση στο χώρο της… μελισσοκομικής.

Υποτίθεται πως η τράπεζα είχε εγκρίνει ένα δάνειο, απαραίτητο για να ξεκινήσουμε την επιχείρηση, με εγγύηση κάποια γη που είχε ο συνεταίρος μου.

Όμως, μετά από 8 μήνες τρέξιμο στο δήμο, το δασαρχείο, και την εφορία, και συνεχή πήγαινε-έλα στην Κάρυστο με το ferry από Ραφήνα, η τράπεζα αποφάσισε τελικά πως δεν της έκανε η γη και δεν μπορούσε να δώσει το δάνειο, λυπούμαστε πολύ.

Νά ‘μαι, λοιπόν, καλοκαίρι του 2010, έχοντας εξανεμίσει τις όποιες οικονομίες μου, να ψάχνω για δουλειά.

Με την οικονομική κρίση να έχει θεριέψει, τις αγγελίες για δουλειές να είναι λίγες, και τις προσκλήσεις για συνέντευξη να είναι κυριολεκτικά πάνω από εκατό φορές λιγότερες – 280 βιογραφικά, συνολικά δύο συνεντεύξεις – δεν είναι υπερβολή να πω πως βρισκόμουν στα όρια της απελπισίας.

Μέχρι που έπεσα σε μια αγγελία για συνεργάτη από ένα ταξιδιωτικό περιοδικό, του οποίου το όνομα μου ήταν – παραδόξως – γνωστό.

Το Departure BLVD

Το Departure BLVD ήταν ένα περιοδικό το οποίο ξεκίνησε από αγάπη.

Ένας παλιός μου συνάδελφος, με ένα στενό του φίλο, το ξεκίνησαν το 2006, με μηδενικά κεφάλαια, χωρίς να γνωρίζουν τίποτα από επιχειρήσεις, βασισμένοι στην αγάπη τους για τα ταξίδια.

Όταν είχε πρωτοξεκινήσει το περιοδικό, είχαμε συζητήσει μια ενδεχόμενη συνεργασία, η οποία όμως δεν προχώρησε. Και, ειλικρινά, μέχρι και που είδα την αγγελία, είχα την εντύπωση πως είχε κλείσει εδώ και καιρό.

Όμως, αντίθετα, στα τεσσεράμισι χρόνια που είχαν μεσολαβήσει το Departure BLVD είχε αναπτυχθεί σημαντικά.

Το 2006 τα γραφεία τους ήταν ένα ισόγειο δυάρι στο Χολαργό, και είχαν έναν μόνο υπάλληλο. Στα τέλη του 2010 είχαν επαγγελματικό χώρο στους Αμπελόκηπους, οχτώ υπαλλήλους πλήρους απασχόλησης, και ένα τιράζ 50.000 τευχών το μήνα.

Βέβαια, παρά την ανάπτυξη, το περιοδικό έπασχε σοβαρά όσον αφορά την οργάνωση.

Χαρακτηριστικό είναι πως ένα τεύχος βγήκε με πρωτοσέλιδο αφιέρωμα στη “Μαγαδασκάρη”, αντί για τη “Μαδαγασκάρη”, που είναι το σωστό.

Ένα λάθος που θα μπορούσαμε να κάνουμε εγώ ή εσείς, ή 16.000 αποτελέσματα αναζήτησης στο Internet, αλλά όχι ένα ταξιδιωτικό περιοδικό.

Περιττό βέβαια να αναφέρω ότι, όπως και σε πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, δεν είχε δοθεί καμία απολύτως έμφαση όσον αφορά την υποδομή IT.

Το περιοδικό δεν είχε κανένα οργανωμένο εταιρικό δίκτυο με Server, ενώ οι υπολογιστές όλων των υπαλλήλων ήταν κάποια αρχαία laptop και ακόμα πιο αρχαία desktop, τα οποία ζορίζονταν ακόμα και με τα Windows XP που έτρεχαν.

Με αυτό τον τρόπο όλο το υλικό των πρώτων 30 τευχών, όλες οι φωτογραφίες και τα κείμενα, χάθηκαν όταν ο εξωτερικός δίσκος, στον οποίο ήταν αποθηκευμένα τα μοναδικά αντίγραφα, έπεσε από μικρό ύψος και δεν ξανάναψε ποτέ.

Δεν είναι λοιπόν ιδιαίτερη έκπληξη το γεγονός ότι, σε ολόκληρη την ανύπαρκτη τεχνολογική υποδομή του περιοδικού, το 90% του λογισμικού απαρτιζόταν από σπασμένα προγράμματα.

Από τα Windows και το Office σε όλους τους υπολογιστές, μέχρι ολόκληρη τη σουίτα Adobe CS4 για τη γραφίστρια, δεν υπήρχε ούτε ένα μηχάνημα που να μην είχε εγκατεστημένα σπασμένα προγράμματα.

Η ακμή

Παρά την οικονομική κρίση, και την έλλειψη της οργάνωσης, η περίοδος που ξεκίνησα τη συνεργασία μου με το Departure BLVD ήταν μία από τις καλύτερες στην ιστορία του περιοδικού.

Η θέση για την οποία είχαν βάλει την αγγελία ήταν για έναν υπεύθυνο Social Media, ουσιαστικά ένα άτομο που να ασχολείται με την προώθηση του περιοδικού στα γνωστά κοινωνικά μέσα.

Καθώς λοιπόν είχα προηγούμενη γνωριμία με τον ένα από τους ιδρυτές, μία συνάντηση ήταν αρκετή για να προσληφθώ για τη θέση – μια θέση που, πρακτικά, περιλάμβανε το να σερφάρω και να ποστάρω όλη μέρα στο Facebook, το Twitter, και το LinkedIn.

Σύντομα αφού ξεκίνησα να εργάζομαι, το Departure BLVD είχε ορισμένους εξαιρετικά επιτυχημένους μήνες.

Ο κύριος λόγος ήταν μια προωθητική ενέργεια, με την οποία κάθε νέος συνδρομητής είχε δύο δωρεάν διανυκτερεύσεις σε πολλαπλά ξενοδοχεία σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Χάρη σε αυτή την προσφορά, το περιοδικό πούλησε εκατοντάδες ετήσιες συνδρομές μέσα σε ένα μόνο μήνα. Ήταν τέτοια η επιτυχία, που προσέλαβαν ένα δεύτερο άτομο στη γραμματεία, ειδικά για να διαχειρίζεται τους συνδρομητές και τις κρατήσεις τους.

Το BLVD Deals

Με αυτή την απότομη εισροή εσόδων, στις αρχές του 2011 το περιοδικό αποφάσισε να αναπτυχθεί προς την κατεύθυνση που ήταν πολύ της μόδας εκείνη την εποχή: να δημιουργήσει ένα Deal Site αποκλειστικά για ταξίδια, στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό.

Αυτό, όπως αποδείχτηκε αργότερα, ήταν ένας από τους παράγοντες της καταστροφής του περιοδικού.

Το πόσο άχρηστος και πόσο απατεώνας ήταν ο άνθρωπος που ανέλαβε να κατασκευάσει το BLVD Deals, όπως θα ονομαζόταν το site των προσφορών, είναι μια ιστορία για την οποία θα γράψω μια άλλη φορά.

Μετά από πολλά εμπόδια και ακόμα περισσότερο εκνευρισμό, το site κατάφερε να κατασκευαστεί. Από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας του, όμως, φαίνεται πως πάτησε κάποιους κάλους στην αγορά.

Μέσα στον πρώτο μήνα που άνοιξε για το κοινό, το Φεβρουάριο του 2011, το site δέχτηκε δύο φορές DDoS attacks αρκετές για να το ρίξουν, οι οποίες ήταν συντονισμένες από τα περισσότερα ΤΕΙ και ΑΕΙ της χώρας.

Εκτός όμως από αυτά τα ύπουλα μέσα, όπως θα μαθαίναμε αργότερα, κάποιος “καλοθελητής” έκανε ανώνυμη καταγγελία στο ΣΔΟΕ, για απόκρυψη εσόδων.

Η έφοδος

Τον Ιούνιο του 2011, όποια ανάπτυξη είχε γνωρίσει το περιοδικό στην αρχή της χρονιάς, είχε εξαφανιστεί.

Η προωθητική ενέργεια με τους συνδρομητές πλέον δεν είχε αποτελέσματα, και τα οικονομικά του περιοδικού ήταν τόσο χάλια, που η εταιρεία χρωστούσε πάνω από 4 μηνιάτικα στους υπαλλήλους.

Οι περισσότεροι είχαν παραιτηθεί, και ένας μάλιστα είχε κινηθεί νομικά για να διεκδικήσει τα δεδουλευμένα.

Για αρκετές ημέρες, οι μόνοι που βρισκόμασταν στα γραφεία ήμασταν εγώ, και η νέα κοπέλα που είχε προσληφθεί για τη γραμματεία.

Μία από εκείνες τις ημέρες, λοιπόν, από το χώρο όπου βρίσκονταν τα γραφεία της σύνταξης, ακούω αναστάτωση στην είσοδο.

Βγαίνοντας στο διάδρομο, αντικρίζω γύρω στα 8 άτομα που δεν είχα ξαναδεί, κάποιους να στέκονται, και κάποιους να είναι καθισμένοι στα άδεια γραφεία.

Ρωτάω την κοπέλα στη γραμματεία, και μου λέει πως ήταν από το ΣΔΟΕ. Αργότερα μάθαμε πως είχαν έρθει λόγω της καταγγελίας που έγινε προ τριμήνου.

Δύο από αυτούς ήταν γύρω στα 50, και φαίνονταν βετεράνοι, ενώ τρεις ήταν αρκετά νεαροί, και οι μεγαλύτεροι τους εξηγούσαν ακριβώς και με λεπτομέρειες πως γίνεται η διαδικασία του ελέγχου.

Ήταν μια κανονική εκπαιδευτική εκδρομή, μέχρι που παρήγγειλαν και καφέδες και σάντουιτς, κομπλέ.

Το θέμα ήταν πως στα γραφεία δεν υπήρχε κανένας που να μπορούσε να τους βοηθήσει με αυτά που χρειάζονταν για τον έλεγχο.

Ούτε εγώ ούτε η γραμματέας γνωρίζαμε το παραμικρό για τα λογιστικά του περιοδικού, ο υπεύθυνος λογιστηρίου είχε παραιτηθεί, και τα αφεντικά ήταν εκτός Αττικής.

Έτσι, το κλιμάκιο του ΣΔΟΕ, για να μην μείνει άπραγο, αφού έστειλε που έστειλε πάνω από μισή ντουζίνα κόσμο, αποφάσισε να ελέγξει τους υπολογιστές για σπασμένα προγράμματα.

Όπως προανέφερα, στους υπολογιστές του γραφείου ήταν αδύνατον να βρεις αγορασμένο πρόγραμμα. Και, σύμφωνα με το νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας, το πρόστιμο είναι 1.000 ευρώ για κάθε ένα από τα σπασμένα προγράμματα.

Με δεδομένο λοιπόν πως η εταιρεία μου χρωστούσε ήδη τέσσερα μηνιάτικα, και ευελπιστούσα να τα πληρωθώ κάποια στιγμή, έπρεπε κάτι να κάνω.

Επέστρεψα στην αίθουσα με τα γραφεία της σύνταξης, και έκατσα στον υπολογιστή μου – επειδή τα μηχανήματα της εταιρείας ήταν για πέταμα, εργαζόμουν στο προσωπικό μου laptop.

Βήμα πρώτο: καθώς είχα ήδη το Ubuntu εγκατεστημένο σε Dual Boot, διέγραψα εντελώς το partition των Windows, τα οποία ήταν νόμιμα μεν, αλλά δεν είχα μαζί μου προφανώς κάποιο τιμολόγιο, και άντε μετά να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας.

Βήμα δεύτερο: Με ένα φλασάκι USB που είχα μαζί μου κράτησα backup των αρχείων και πέρασα Ubuntu στον υπολογιστή της γραφίστριας – που είχε σε σπασμένα προγράμματα ολόκληρη τη σουίτα CS4 της Adobe – και ένα laptop της σύνταξης.

Για τον τελευταίο υπολογιστή του γραφείου, που ήταν σταθερός, δεν είχα άλλο φλασάκι, ούτε χρόνο για να κάνω backup. Καθώς άκουγα να πλησιάζει το ΣΔΟΕ – τελείωναν τον έλεγχο στο γραφείο των αφεντικών – έβγαλα απλά το καλώδιο τροφοδοσίας του δίσκου.

Εκ των υστέρων, θα μπορούσα να είχα σαμποτάρει τα αρχεία συστήματος των Windows, αλλά ήλπιζα πως αυτό θα ήταν αρκετό.

Ο έλεγχος

Όταν τελικά έφτασε το ΣΔΟΕ στην αίθουσα της σύνταξης, έκανα όσο μπορούσα τον αδιάφορο.

Επειδή είχα την τσάντα του laptop μαζί, με ρώτησαν αν ήταν προσωπικός ο υπολογιστής μου. Τους είπα πως είναι, και δεν τον έλεγξαν.

Τα δύο μηχανήματα στα οποία εγκατέστησα Ubuntu πέρασαν τον έλεγχο.

Όμως στον υπολογιστή που έβγαλα το δίσκο, παρ' ότι τους διαβεβαίωσα πως ήταν χαλασμένος και δεν ανοίγει, ο τεχνικός που είχε μαζί του το ΣΔΟΕ ανακάλυψε τον δίσκο, τον συνέδεσε, και έκανε κανονικά τον έλεγχο.

Ο απόηχος

Τελικά, δεν γνωρίζω τι ακριβώς απέγινε με τα πρόστιμα για τα σπασμένα προγράμματα, τα οποία σίγουρα ξεπερνούσαν τις 10.000 ευρώ, έστω κι αν ήταν 5-6.000 ευρώ λιγότερα χάρη στις προσπάθειές μου.

Οι ιδιοκτήτες είχαν κάποιο σχέδιο, να φέρουν τιμολόγια από Κύπρο με ημερομηνία πριν την ημερομηνία της εφόδου του ΣΔΟΕ.

Όπως και νά ‘χει, σύντομα αργότερα παραιτήθηκα κι εγώ από τη δουλειά, όταν τα χρωστούμενα μόνο προς εμένα είχαν φτάσει τις 5.000 ευρώ, χρήματα τα οποία έχω πάρει απόφαση πως δεν θα πληρωθώ ποτέ.

Κάνει το ΣΔΟΕ έλεγχο σε σπίτι για σπασμένα προγράμματα?

Κατ' αρχάς, εδώ στο PCsteps δεν υποστηρίζουμε γενικά σπασμένα προγράμματα. Εκτός του ότι είναι παράνομα, είναι και μεγάλο “φάουλ” όσον αφορά την ηλεκτρονική ασφάλεια και τις μολύνσεις από malware.

Για όσους όμως χρησιμοποιούν σπασμένα προγράμματα στο σπίτι, χωρίς να είμαι δικηγόρος και χωρίς να έχω γνώση του νόμου, πιστεύω πως το ΣΔΟΕ, αν δεν έχει εισαγγελικό ένταλμα, δεν μπορεί να μπει στα σπίτια μας και να ελέγξει τα PC μας.

Σε έναν επαγγελματικό χώρο, όμως, το να χρησιμοποιούμε σπασμένα προγράμματα είναι εντελώς ανεύθυνο, και μπορεί να καταστρέψει μια μικρομεσαία επιχείρηση.

Τώρα, αν κάποιος είναι ελεύθερος επαγγελματίας, και έχει δηλώσει σαν έδρα το σπίτι του, εκεί υποθέτω πως το ΣΔΟΕ μπορεί να κάνει έλεγχο απροειδοποίητα.

Και, επειδή το κράτος “αγαπάει” συνεχώς και κατ' εξακολούθηση τους ελεύθερους επαγγελματίες – βλέπε “τέλη επιτηδεύματος” και άλλα τέτοια ωραία – θα σας πρότεινα να μην το διακινδυνεύσετε με σπασμένα προγράμματα.

Οι νεότερες ιστορίες του PCsteps

Tα μέλη του newsletter του PCsteps έλαβαν την παραπάνω ιστορία στις 5 Αυγούστου 2014.

Ως προνομιούχο μέλος του PCsteps θα λαμβάνετε φρέσκιες τις νεότερες ιστορίες, καθώς επίσης και “μυστικά” tips και συμβουλές, ανακοινώσεις διαγωνισμών, ευκαιρίες στο χώρο της τεχνολογίας και άλλα πολλά!

Το μόνο που έχετε να κάνετε, είναι να συμπληρώσετε το email σας στην παρακάτω φόρμα.

Θα τα πούμε μέσα!