Το να χαλάσω τον δικό μου υπολογιστή δεν με πείραζε. Ότι και να πάθαινε, μπορούσα να το φτιάξω. Όταν όμως πήγα να χάσω όλα τα δεδομένα στο δίσκο του ξαδέρφου μου, και μάλιστα με δική μου πρωτοβουλία, τότε τα χρειάστηκα, αλλά και έμαθα τι σημάνει πραγματικά η λέξη “Υπεύθυνος”.
Προτάσεις συνεργασίας
Τα νέα άρθρα του PCsteps
Γίνε VIP μέλος στο PCSteps
Το τραπέζι
Η θεία μου είναι ο άνθρωπος στο σόι μας στον οποίο χρωστάμε τις πιο “εορταστικές” από τις γιορτές μας.
Σχεδόν κάθε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, και Πάσχα – τουλάχιστον πριν την οικονομική κρίση – διοργάνωνε ένα τεράστιο τραπέζι, με τους καλεσμένους σπανίως να είναι λιγότεροι από 15 και να έχει τύχει να ξεπεράσουν τους 30.
Πριν από 13 χρόνια, αν θυμάμαι σωστά, η θεία μου αποφάσισε εκτάκτως να κάνει ένα τραπέζι για την Καθαρά Δευτέρα.
Αφού λοιπόν φάγαμε όσο αντέχαμε, ύστερα φάγαμε πολύ, πολύ παραπάνω – στο πνεύμα της νηστείας, πάντοτε. Στη συνέχεια, φάγαμε κι άλλο. Κι ύστερα, είχε και γλυκό.
Όταν τελικά οι μασέλες κουράστηκαν αρκετά, εγώ, ο ξάδερφός μου, και δύο οικογενειακοί φίλοι πήγαμε στο δωμάτιο του…
(αν το σταματούσα εδώ θα ακουγόταν βρώμικο, έτσι δεν είναι? ;-) )
…για να μας δείξει τον πρώτο του υπολογιστή, τον οποίο είχε αγοράσει λίγους μήνες νωρίτερα, σαν δώρο Χριστουγέννων.
Ο Υπολογιστής
Εκείνη την περίοδο είχα ήδη εργαστεί ένα χρόνο σαν τεχνικός υπολογιστών, και ήμουν φοιτητής πληροφορικής.
Βρισκόμουν σε εκείνη την πολύ ειδική κατάσταση ζωής που ενώ είχα μάθει αρκετά πράγματα για τους υπολογιστές, δεν είχα ακόμα ούτε ίχνος από την ωριμότητα που φέρνει η εμπειρία.
Αν μη τι άλλο, δεν είχα εμπεδώσει ακόμα το σημαντικότερο μάθημα όλων:
Αν δεν έχει χαλάσει, μην το φτιάχνεις.
Για την ακρίβεια, ακόμη κι αν έχει χαλάσει και δεν είναι δικό σου, μην το φτιάξεις αν δεν σου ζητήσουν να το φτιάξεις.
Στην αρχή, λοιπόν, όλα ήταν καλά. Παρ' όλο που ο υπολογιστής ήταν αρκετά καινούριος, ο ξάδερφός μου είχε καταφέρει να συγκεντρώσει μια αρκετά εντυπωσιακή συλλογή μουσικής, η οποία έπιανε ένα σημαντικό ποσοστό του δίσκου του.
Μάλιστα, την εποχή εκείνη δεν είχε ακόμα έρθει το aDSL, και κάθε ένα από τα τραγούδια του το είχε κατεβάσει μέσω Kazaa και Limewire (τα θυμάστε?), με τα 64Kbps του ISDN – ήτοι με ταχύτητα 5-6KB/s, στην καλύτερη περίπτωση, και με χρονοχρέωση.
Η αφορμή
Όπως προείπα λοιπόν, όλα ήταν καλά. Ακούγαμε τη μουσική μας, μηρυκάζαμε το φαγητό μας με την υπόσχεση να μην ξαναφάμε τίποτα για ολόκληρη τη Σαρακοστή, λέγαμε να βάλουμε κανένα παιχνίδι… μέχρι που διαπίστωσα το ανεπίτρεπτο:
Ο δίσκος του ξαδέρφου μου είχε ένα ενιαίο Partition με τα Windows και τα δεδομένα, αντί για δύο ξεχωριστά.
Πρέπει να κατανοήσετε πως εκείνη την εποχή το format δεν ήταν όσο απλό είναι σήμερα. Δεν υπήρχαν οι εξωτερικοί σκληροί των εκατοντάδων gigabytes, που μπορούσες απλά τα να κάνεις backup όλα τα δεδομένα και να ξεμπερδεύεις.
Επίσης, δεν υπήρχαν τα linux live CDs, που ακόμη κι αν πάθαιναν κάτι τα Windows και χρειάζονταν αιφνιδιαστικό format, μπορούσε κανείς να μπει με αυτά και να κάνει backup τα δεδομένα. Δεν είχε βγει ακόμα ούτε καν η πρώτη έκδοση του Ubuntu.
Ως εκ τούτου, αν πάθαιναν οτιδήποτε τα Windows, από τη στιγμή που το λειτουργικό και τα δεδομένα βρίσκονταν στο ίδιο Partition, η μόνη λύση θα ήταν να βγάλουμε ολόκληρο το δίσκο, να τον συνδέσουμε σε έναν άλλο υπολογιστή, και να κάνουμε από εκεί backup.
Αποφάσισα λοιπόν πως έπρεπε οπωσδήποτε κάτι να γίνει για αυτό. Και έπρεπε να γίνει εκείνη τη στιγμή.
Δεν μπορούσαμε δηλαδή απλά να ακούσουμε μουσική ή να παίξουμε κανένα παιχνίδι, ή ακόμα και να βγαίναμε έξω για τον χαρταετό και για κανά μπιλιάρδο αργότερα.
Όχι, το να φτιάξω τα Partition ήταν σημαντικότερο από οτιδήποτε άλλο. Ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου.
Γιατί ποιος μπορούσε να μας εγγυηθεί πως εκείνο το βράδυ, η πρακτικά καινούρια εγκατάσταση των Windows δεν θα αποφάσιζε να χάλαγε τόσο που να ήθελε format?
Κανείς δεν μπορούσε να το εγγυηθεί. Να ποιος.
Κανείς.
It's a Kind of Magic
Η αλήθεια είναι πως, εν μέρει, το έγκλημα ήταν προμελετημένο.
Όταν ο ξάδερφός μου με είχε ενημερώσει για το τραπέζι και για τον υπολογιστή, είχε πει τη μαγική φράση “Φέρε και προγράμματα που έχεις, να βάλουμε”.
Είχα έρθει λοιπόν εξοπλισμένος με όλα τα απαραίτητα CD, σε μία από εκείνες τις τσάντες/θήκες οι οποίες ήταν ακόμα επίκαιρες τότε, που χρειάζονταν τρία φλασάκια τουλάχιστον για να χωρέσουν τα δεδομένα ενός CD.
“Το ξέρεις”, λέω στον ξάδερφό μου, “πως αν πάθουν κάτι τα Windows και χρειαστεί να κάνεις format, υπάρχει περίπτωση να χάσεις όλα τα τραγούδια σου”.
Σχεδόν μπόρεσα να ακούσω τα μάτια του να γουρλώνουν.
“Και, τι πρέπει να κάνω?”
Του εξήγησα το σχέδιο: Χρησιμοποιώντας ένα πρόγραμμα, θα μίκραινα το partition των Windows, και στη συνέχεια θα δημιουργούσα ένα δεύτερο partition αποκλειστικά για τα δεδομένα.
Το πρόβλημα με αυτό το σχέδιο ήταν πως το μόνο πρόγραμμα που γνώριζα τότε για εκείνη τη δουλειά ήταν το Partition Magic, το οποίο συμπτωματικά είχα μαζί μου σε CD.
Το Partition Magic, για όσους δεν γνωρίζετε, είναι πιθανώς το αθλιότερο πρόγραμμα για Partitioning που γράφτηκε ποτέ.
Δεν είναι τυχαίο πως το αγόρασε η Symantec από την PowerQuest, έβγαλε την τελευταία του έκδοση το 2004, η οποία αργότερα δεν μπορούσε καν να εγκατασταθεί στα Vista, και το 2009 το σκότωσε εντελώς.
Το πρόγραμμα ήταν χάλια ακόμα και για τα δικά τους δεδομένα. Φαντάσου, δηλαδή.
Βέβαια, προς υπεράσπισή μου, το είχα χρησιμοποιήσει αρκετές φορές με επιτυχία, και στο μαγαζί αλλά και στον υπολογιστή μου.
Και, στο κάτω-κάτω, τι άλλες επιλογές είχαμε?
Εκτός από το να αφήσουμε τον υπολογιστή ήσυχο, φυσικά.
Μια σειρά από ατυχή γεγονότα
Αν έχετε παρατηρήσει, σε οποιοδήποτε άρθρο αναφέρομαι στο Partitioning, η πρώτη συμβουλή που δίνω είναι “Κάνουμε ένα πλήρες και αναλυτικό backup”.
Ο λόγος που το τονίζω κάθε φορά, εκτός του ότι είναι καλή συμβουλή, είναι τα όσα πέρασα εκείνη την ημέρα, που ίσως και να έχασα δύο χρόνια από τη ζωή μου, απ' το άγχος και μόνο.
Όσο και να το ήθελα, δεν μπορώ να αποδώσω τα όσα συνέβησαν αποκλειστικά στο πόσο χάλια ήταν το Partition Magic.
Στο κάτω-κάτω, εκτός από το backup, που ρεαλιστικά εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε τρόπος να κάνουμε, εγώ αποφάσισα να μην μπω στον κόπο να φτιάξω rescue disk – σε δισκέτες floppy, μάλιστα!
Και δεν μπήκα στον κόπο να κάνω ένα απλό scandisk, για να βεβαιωθώ πως δεν υπήρχαν σφάλματα στο σύστημα αρχείων.
Αφού λοιπόν είχα κάνει τις ρυθμίσεις του προγράμματος, και κάνω restart για να εφαρμοστούν, στα πρώτα πέντε λεπτά και εν μέσω τη διαδικασίας αλλαγής μεγέθους του partition, το περιβάλλον του Partition Magic κολλάει.
Σβήνουμε τον υπολογιστή, τον ξανανοίγουμε, για να μας υποδεχτεί μόνο το εφιαλτικό μήνυμα:
Damage Control
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο προσπαθούσα να δείξω αυτοπεποίθηση, και επαναλάμβανα φράσεις όπως “μην ανησυχείς”, “δεν έχει χαθεί τίποτα”, “όλα θα πάνε καλά”, φορώντας ίσως το λιγότερο πειστικό χαμόγελο στον κόσμο.
Στην πραγματικότητα δεν είχα την παραμικρή ιδέα αν τα δεδομένα είχαν χαθεί οριστικά, κι αν αυτό θα ξεκινούσε μια βεντέτα ανάμεσα στις οικογένειές μας, που θα κρατούσε για γενιές και γενιές μέχρι που κανείς πια να μην θυμάται πώς ξεκίνησε.
Χωρίς κάποιο live περιβάλλον για να ελέγξω τον υπολογιστή και χωρίς δεύτερο υπολογιστή στο σπίτι, η μόνη λύση ήταν να βγάλουμε το σκληρό, να αγγαρέψουμε κάποιον από τους γονείς μας να μας πάει μέχρι το σπίτι μου και να συνδέσω το σκληρό δίσκο στον υπολογιστή μου, για να δω αν μπορούσα να κάνω κάτι.
Οι αυτοεκπληρούμενες προφητείες είναι οι καλύτερες.
Η διάσωση
Εκείνα τα δέκα λεπτά οδήγησης μέχρι το σπίτι μου ήταν περισσότερα και από τις εννιά ώρες που είχαμε κάνει κάποτε με την οικογένειά μου για να πάμε οδικώς μέχρι την Έδεσσα.
Εγώ καθόμουν στην θέση του συνοδηγού, κρατώντας το δίσκο, λες και η θερμότητα από τα χέρια μου μπορούσε να τον επαναφέρει στη ζωή.
Ο ξάδερφός μου καθόταν στη μέση στο πίσω κάθισμα, και κοίταζε μπροστά με ένα βλέμμα κενό. Δεν τον ρώτησα ποτέ τι περνούσε από το μυαλό του, και αν είχε πιστέψει έστω και ένα από τα “όλα θα πάνε καλά” μου.
Μαζί είχαν έρθει και οι δύο οικογενειακοί φίλοι, για να μην μείνουν άπραγοι στο σπίτι, οι οποίοι όμως δεν ήξεραν τι να πουν και τι να κάνουν.
Όταν συνέδεσα το δίσκο στον υπολογιστή μου, τα Windows, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έβλεπαν κανένα partition.
Πασχίζοντας να δείξω πως ήξερα τι έκανα, υπό το κενό άλλα άγρυπνο βλέμμα του ξαδέρφου μου και των άλλων παιδιών, έτρεξα την εγκατάσταση του Partition Magic στον δικό μου υπολογιστή.
Και τότε, για πρώτη φορά εκείνη τη μέρα, η τύχη αποφάσισε να μου χαμογελάσει.
Μέσα από το Partition Magic διαπίστωσα πως το partition υπήρχε ακόμα, όμως για κάποιο λόγο είχε τεθεί σε Hidden και δεν είχε γράμμα δίσκου.
Κάνοντας το Partition unhide και ορίζοντάς το σαν F:, άφησα επιτέλους την ανάσα που κράταγα εδώ και τουλάχιστον 30 λεπτά. Και η φράση “Ορίστε, δεν χάθηκε τίποτα” μπορούσε πλέον να συνοδευτεί με πραγματικά, χειροπιαστά αρχεία.
Τέλος, καλό, όλα καλά.
Το μάθημα
Είχε πολλά μαθήματα εκείνη η μέρα, για εμένα προσωπικά.
- Ποτέ να μην κάνω τίποτε σχετικό με partition αν δεν έχω πλήρες backup.
- Ποτέ να μην κάνω τίποτα σχετικό με partition, αν πραγματικά δεν χρειάζεται.
- Να ελπίζω για το καλύτερο αλλά να είμαι προετοιμασμένος για το χειρότερο.
- Αν δεν έχει χαλάσει, μην το φτιάχνεις.
Τα εμπέδωσα καλά όλα εκείνα τα μαθήματα εκείνη την ημέρα?
Όχι, γιατί καμιά φορά, αν πραγματικά δεν χάσεις κάτι, μόνο ο φόβος της απώλειας δεν είναι αρκετός για να μάθεις το μάθημά σου.
Χρειάστηκε να περάσουν περίπου έξι μήνες για να εμπεδώσω για τα καλά αυτά τα μαθήματα. Και εκείνη τη φορά, χάθηκαν οριστικά και αμετάκλητα 90GB ενός άλλου φίλου, πάλι με το Partition Magic, πάλι με την ίδια διαδικασία, και με κάτι διαφορετικό που πήγε στραβά.
Αλλά αυτή είναι μια ιστορία για μια άλλη φορά.
Οι νεότερες ιστορίες του PCsteps
Tα μέλη του newsletter του PCsteps έλαβαν την παραπάνω ιστορία στις 3 Μαρτίου 2014.
Ως προνομιούχο μέλος του PCsteps θα λαμβάνετε φρέσκιες τις νεότερες ιστορίες, καθώς επίσης και “μυστικά” tips και συμβουλές, ανακοινώσεις διαγωνισμών, ευκαιρίες στο χώρο της τεχνολογίας και άλλα πολλά!
Το μόνο που έχετε να κάνετε, είναι να συμπληρώσετε το email σας στην παρακάτω φόρμα.
Θα τα πούμε μέσα!
