Τα 6 Μεγαλύτερα Μυστήρια των Windows

Τα Windows της Microsoft είναι αναμφίβολα το πιο δημοφιλές λειτουργικό σύστημα για PC, με δισεκατομμύρια χρήστες να τα χρησιμοποιούν καθημερινά. Κάθε λειτουργικό έχει τους δικούς του τρόπους να χειρίζεται διάφορες διεργασίες, όμως έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι κρύβεται πίσω από τη φιλοσοφία των Windows; Πού πηγαίνουν τα αρχεία που διαγράφουμε; Γιατί έχουμε δύο φακέλους “Αρχεία Εφαρμογών” στον δίσκο C; Σε αυτόν τον οδηγό θα δούμε 6 από τα μεγαλύτερα μυστήρια των Windows.

Δείτε τις ενότητες του οδηγού

Κάδος Ανακύκλωσης

Πού πάνε, λοιπόν, τα αρχεία που σβήνουμε από τον υπολογιστή; Η προφανής απάντηση είναι στον Κάδο Ανακύκλωσης.

Ωστόσο, ο Κάδος Ανακύκλωσης δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας κοινός φάκελος. Τα αρχεία που πηγαίνουν εκεί υπάρχουν ακόμα στον δίσκο μας, και μπορούμε να τα επαναφέρουμε όποια στιγμή θέλουμε. Όσο παραμένουν στον Κάδο Ανακύκλωσης, είναι απολύτως ασφαλή, και σίγουρα δεν είναι διαγραμμένα.

Τα Windows δεν θα σβήσουν τα αρχεία από τον δίσκο, εκτός κι αν αδειάσουμε τον Κάδο Ανακύκλωσης, σωστά;

Λάθος. Ακόμα κι αν αδειάσουμε τον Κάδο, τα αρχεία εξακολουθούν να βρίσκονται στον δίσκο μας. Σε αυτήν την περίπτωση όμως, τα Windows “μαρκάρουν” το σημείο αυτό του δίσκου ως ελεύθερο για εγγραφή άλλων αρχείων.

Αν όμως δεν γράψουμε τίποτα άλλο στον δίσκο, και συγκεκριμένα στο σημείο που βρισκόταν τα αρχεία που σβήσαμε, μπορούμε και πάλι να τα επαναφέρουμε με κάποιο πρόγραμμα τρίτου κατασκευαστή, όπως το Recuva.

Έτσι, για να καταφέρουμε να διαγράψουμε πλήρως κάποιο αρχείο, έτσι ώστε να μην είναι πλέον διαθέσιμο με κανέναν τρόπο, θα πρέπει να γράψουμε από πάνω του καινούργια δεδομένα.

Αρχεία Εφαρμογών (x86)

Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ότι υπάρχουν 32-bit και 64-bit προγράμματα, και με την εξέλιξη της τεχνολογίας, η πλειοψηφία των χρηστών διαθέτει 64-bit λειτουργικό.

Όσοι λοιπόν έχετε 64-bit έκδοση Windows, θα έχετε προσέξει στον δίσκο C δύο φακέλους με την ονομασία “Αρχεία Εφαρμογών”. Ο ένας μάλιστα αναφέρεται ως “x86”.

Ίσως γνωρίζετε ήδη ότι τα 64-bit προγράμματα εγκαθίστανται αυτόματα στον φάκελο Αρχεία Εφαρμογών, ενώ ο x86 φάκελος προορίζεται για τις 32-bit εκδόσεις των εφαρμογών μας.

Ωστόσο, από τη στιγμή που μπορούμε να εγκαταστήσουμε τα προγράμματα σε οποιαδήποτε διαδρομή θέλουμε, ποιο είναι το νόημα των δύο φακέλων; Δεν μπορούσε εξαρχής να υπάρχει ένας και μοναδικός φάκελος προγραμμάτων;

Καταρχάς, είναι θέμα ευκολίας. Με τον διαχωρισμό γνωρίζουμε κατευθείαν ποια έκδοση ενός προγράμματος έχουμε εγκαταστήσει στον υπολογιστή.

Το πιο βασικό όμως είναι η συμβατότητα. Κάποια προγράμματα διαθέτουν εκδόσεις 64-bit και 32-bit. Αν αυτές οι εκδόσεις βρισκόταν στον ίδιο φάκελο, θα δημιουργούσαν προβλήματα συμβατότητας, και θα υπήρχε θέμα με την απόδοση του συστήματος. Γι' αυτόν τον λόγο, τα Windows φροντίζουν να κρατούν τις εκδόσεις σε ξεχωριστούς φακέλους.

Γενικά, μπορούμε να εγκαταστήσουμε ένα πρόγραμμα 64-bit στον φάκελο x86 και το αντίστροφο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν θα αντιμετωπίζαμε κανένα πρόβλημα και οι εφαρμογές μας θα δούλευαν ρολόι.

Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν ενδείκνυται, και το καλύτερο είναι να αφήσουμε τους φακέλους στην ησυχία τους.

Απαγορευμένα ονόματα σε αρχεία και φακέλους

Όλοι έχουμε βρεθεί τουλάχιστον μία φορά στη θέση να προσπαθούμε να δώσουμε ένα όνομα με ειδικά σύμβολα σε κάποιο αρχείο ή φάκελο, και τα Windows μόνο που δεν μας έβρισαν.

Αυτό είναι ένα από τα εύκολα μυστήρια των Windows, καθότι η εξήγηση είναι ιδιαίτερα απλή.

Τα Windows χρησιμοποιούν κάποιους ειδικούς χαρακτήρες για να προσδιορίσουν την τοποθεσία των αρχείων. Για παράδειγμα, για να προσδιορίσουμε τη διαδρομή ενός φακέλου στην επιφάνεια εργασίας, θα γράφαμε το παρακάτω:

C:\Users\PCsteps\Desktop\Νέος Φάκελος

Αν ονομάζαμε τον φάκελο “Νέος\Φάκελος”, τότε θα Windows δεν θα ήξεραν αν πρόκειται για όνομα ή τοποθεσία. Το ίδιο ισχύει και την άνω-κάτω τελεία, η οποία χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τη διαδρομή κάποιου δίσκου (πχ C:\).

Όσο για το αστεράκι (*) και το αγγλικό ερωτηματικό (?), το σύστημα τα χρησιμοποιεί ως μπαλαντέρ στην αναζήτηση. Αν υπήρχαν στα ονόματα αρχείων και φακέλων, θα προκαλούσαν σύγχυση κατά την αναζήτηση. Οι υπόλοιποι απαγορευμένοι χαρακτήρες (<, >, “, /, |) έχουν κι αυτοί με τη σειρά τους διάφορες χρήσεις στον τρόπο που τα Windows χειρίζονται τα αρχεία. Έτσι, δεν μπορούμε να τα βάλουμε στις ονομασίες.

Πιθανώς να γνωρίζατε για τους ειδικούς χαρακτήρες, όμως ξέρατε ότι υπάρχουν και ολόκληρες λέξεις που απαγορεύεται να χρησιμοποιηθούν ως όνομα αρχείων; Για παράδειγμα, δοκιμάστε να δώσετε ως όνομα φακέλου ή αρχείου τοQ

con

Θα εμφανιστεί ένα μήνυμα που δεν θα σας επιτρέψει να συνεχίσετε.

Για πολλά χρόνια, υπήρξαν αρκετές φήμες και υποθέσεις πάνω σ' αυτό το θέμα, και αρκετοί χρήστες είχαν πειστεί ότι πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια των Windows.

Λόγω της σημασίας της λέξης “con” στα Αγγλικά (σημαίνει “εξαπατώ”), είχαν κυκλοφορήσει διάφορες θεωρίες συνωμοσίας επί του θέματος.

Υπήρχαν μέχρι και email-αλυσίδες, που διέδιδαν ότι ούτε ο ίδιος ο Bill Gates δεν μπορούσε να εξηγήσει αυτό το μήνυμα στα Windows.

Η αλήθεια βέβαια απέχει από όλες αυτές τις θεωρίες, και η απάντηση είναι πολύ πιο απλή απ' όσο νομίζουμε.

Στα Windows, το σύστημα δεσμεύει κάποιες ονομασίες για τη χρήση σε εξωτερικές συσκευές, όπως πληκτρολόγια, σειριακές θύρες, εκτυπωτές, και άλλα.

Το “CON” είναι ένα από αυτά τα ονόματα, και υπάρχουν κι άλλα. Πιο συγκεκριμένα, δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κανένα από τα κάτωθι ως όνομα αρχείου ή φακέλου:

con
prn
aux
nul
com1, com2, … , com9
lpt1, lpt2, … , lpt9

Γιατί C: και όχι A:;

Γνωρίζουμε και έχουμε συνηθίσει ότι βασικός μας δίσκος, στον οποίο είναι εγκατεστημένα τα Windows, ονομάζεται C:. Έχετε αναρωτηθεί όμως ποτέ γιατί να ονομάζεται C: και όχι A:; Γιατί οι δημιουργοί των Windows επέλεξαν το γράμμα C:, και πού χρησιμοποίησαν τα A: και B:;

Για να απαντήσουμε σε αυτά τα μυστήρια των Windows, θα πρέπει να πάμε αρκετά πίσω στον χρόνο. Κάποτε, πριν πολλά-πολλά χρόνια, στην εποχή των δισκετών, τα γράμματα A: και B: προσδιόριζαν τις μονάδες ανάγνωσης δισκετών. Για όσους δεν ξέρουν τι πάει να πει “δισκέτα”, μιλάμε για τις παρακάτω εικονιζόμενες μονάδες.

Όχι, δεν το βγάλαμε απ' το μυαλό μας. Αυτή η τεχνολογία υπήρχε και οι δισκέτες ήταν από τα πολύ σημαντικά μέσα αποθήκευσης της εποχής.

Όπως και να ‘χει, οι πρώτοι σκληροί δίσκοι που κυκλοφόρησαν είχαν τον τόμο εκκίνησης του λειτουργικού σε δισκέτες. Αν πάμε ακόμα πιο πίσω στον χρόνο, θα ανακαλύψουμε ότι οι πρώτοι υπολογιστές δεν είχαν καν σκληρούς δίσκους. Χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά δισκέτες για να εκκινήσουν.

Είναι λοιπόν φυσικό, τα γράμματα A: και B: να αντιστοιχίστηκαν στις μονάδες δισκετών, που συνήθως ήταν δύο σε κάθε υπολογιστή. Αργότερα, όταν κυκλοφόρησαν οι σκληροί δίσκοι, πήραν το αμέσως επόμενο γράμμα του λατινικού αλφάβητου, που είναι το C:.

Παρότι οι δισκέτες έχουν εξαφανιστεί εδώ και χρόνια από την αγορά, το γράμμα C: παραμένει ως η προεπιλογή για τον δίσκο εγκατάστασης των Windows.

Αν έχουμε μια μονάδα εγγραφής CD/DVD, θα έχει από προεπιλογή το γράμμα D:. Οποιοσδήποτε επιπλέον δίσκος προστίθεται στο σύστημα, λαμβάνει γράμματα από το E: και μετά.

Ο λόγος που ο βασικός δίσκος ξεκινάει από το C:, ακόμα και τώρα – εν έτει 2017 – είναι για θέματα συμβατότητας. Τα Windows ακόμα αντιμετωπίζουν τις μονάδες A: και B: διαφορετικά. Χρησιμοποιούν διαφορετικές cache, τις επιτρέπουν να αφαιρεθούν από το σύστημα χωρίς να πειραχτεί το λειτουργικό, κτλ.

Έτσι, παρόλο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα γράμματα A: και B: για εξωτερικούς δίσκους – αν θέλουμε να ζούμε στην κόψη του ξυραφιού, δεν μας επιτρέπεται να τα ορίσουμε σε δίσκους εκκίνησης του λειτουργικού.

Ποιος στο καλό είναι ο χρήστης “SYSTEM”;

Ένα από τα πιο δημοφιλή μυστήρια των Windows είναι ο χρήστης System. Αν έχετε δει ποτέ την καρτέλα Λεπτομέρειες στη Διαχείριση Εργασιών, θα έχετε προσέξει ότι κάτω από τη στήλη “Όνομα Χρήστη”, εμφανίζεται πολλές φορές το “System”.

Ωστόσο, αν επισκεφτείτε την καρτέλα “Χρήστες”, ο χρήστης System δεν φαίνεται πουθενά.

Ο λογαριασμός System είναι διαφορετικός από τον λογαριασμό διαχειριστή που όλοι γνωρίζουμε. Παρά το γεγονός ότι μοιράζονται τα ίδια δικαιώματα πρόσβασης, χρησιμοποιούνται για εντελώς διαφορετικούς σκοπούς.

Τα Windows χρειάζονται τον λογαριασμό System για διάφορες διεργασίες που τρέχουν πριν ακόμα κάνουν είσοδο στον λογαριασμό διαχειριστή. Αυτές οι υπηρεσίες και διεργασίες απαιτούν τα Windows να πραγματοποιήσουν είσοδο “εσωτερικά”, όπως για παράδειγμα συμβαίνει όταν εγκαθιστούμε εκ νέου το λειτουργικό στον υπολογιστή μας.

Αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξης του λογαριασμού-φάντασμα. Είναι ένας “εσωτερικός” λογαριασμός, που δεν εμφανίζεται στη διαχείριση χρηστών, ούτε μπορούμε να τον προσθέσουμε σε ομάδες, ή να τον τροποποιήσουμε.

Με άλλα λόγια, θα λέγαμε ότι ο χρήστης System είναι ο λογαριασμός του ίδιου του λειτουργικού.

Παλαιότερα μυστήρια των Windows

Ενώ όλα τα παραπάνω μυστήρια των Windows τα συναντάμε μέχρι και στα Windows 10, υπάρχει ένα παλιότερο μυστήριο που είχε αναστατώσει αρκετούς χρήστες στην εποχή των XP.

Στα Windows XP, λοιπόν, αν προσπαθούσαμε να γράψουμε τη φράση “Bush hid the facts” σε ένα κενό σημειωματάριο, και έπειτα αποθηκεύαμε το αρχείο, θα αντιμετωπίζομαι την εξής έκπληξη:

Στο άνοιγμα του αρχείου, θα βλέπαμε ότι οι λέξεις που γράψαμε εξαφανίστηκαν, και τη θέση τους πήραν κάτι κινέζικοι χαρακτήρες.

Στα Ελληνικά, η φράση μεταφράζεται ως “Ο Bush έκρυψε τα αποδεικτικά στοιχεία”.

Αφού υπήρξαν θεωρίες συνωμοσίας για το “CON” που αναφέραμε παραπάνω, φανταστείτε τι χαμός έγινε με το εν λόγω bug.

Η εξήγηση ήταν για άλλη μια φορά πολύ απλή. Υπήρχε ένα bug στα Windows XP, όπου το σημειωματάριο δεν αναγνώριζε σωστά αρχεία με κωδικοποίηση Windows-1252, και τα αποκωδικοποιούσε ως UTF-16LE. Αυτό συνέβαινε μόνο σε αρχεία συγκεκριμένου μεγέθους, και η παραπάνω φράση έτυχε να εμπίπτει στο “προβληματικό” μέγεθος.

Προφανώς, υπήρχαν και άλλες φράσεις που προκαλούσαν το πρόβλημα, αλλά η συγκεκριμένη έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής, καθότι ο Bush ήταν τότε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.